Αστέρι

Τυχερό άστρο δεν έχω, δεν είχα, ούτε θέλω να έχω σχέση με τέτοιες ανόητες προκαταλήψεις. Υπήρξε ένα αστέρι. Έλαμπε δυνατά, με ένα αγνό λευκό φως που με τύφλωσε αρκετές φορές. Το λευκό αυτό φως, με ωθούσε να το πλησιάσω, αγνοώντας τις συνέπειες της υψηλής θερμοκρασίας. Να το πλησιάσω και να το αφήσω να λάμψει πάνω μου.
Αναρωτιέμαι, τα άστρα που εξαπολύουν τις ακτίνες φωτός προς πάσα κατεύθυνση, είναι αυτόφωτα στην επιφάνεια τους? Θα εξαπέλυαν άραγε τις ακτίνες τους, αν γνώριζαν ότι τα ίδια βρίσκονται στο σκοτάδι?
Το αστέρι κάποτε έπαψε να φωτίζει. Η όραση απαιτεί φως. Η αλήθεια όχι, είναι φως.

E = mc²

Διδασκαλία

Ο καθηγητής βάζει την γνώση, ο μαθητής βάζει την φαντασία και την έμπνευση. (Χρήστος)
Με προετειμασία 5 λεπτών, μπορείς να εξηγείς κάτι για 2 ημέρες και τελικά ο μαθητής να μην καταλάβει. Αντιθέτως με προετειμασία 2 ημερών, θα εξηγήσεις για 5 λεπτά και ο μαθητής θα το καταλάβει. (Elena)
Διδάσκω 40 χρόνια, κι ανατριχιάζω όπως την πρώτη φορά. (Δημήτρης)
Η διδασκαλία σε ωριμάζει, σου δίνει εμπειρία, σε κάνει σοφότερο. (Κλειώ)
Η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι το φωτεινό βλέμμα του μαθητή με το πέρας του μαθήματος. (Παύλος)

Ο γραπτός λόγος δεν αρκεί για να σας ευχαριστήσω, εσάς κι άλλους πολλούς. Οι πράξεις μου ας αποτελούν φόρο τιμής.

Η/Υ.Σ ΤΕΙ Πειραιά

Σχολή Υπολογιστικών Συστημάτων – ΤΕΙ Πειραιά. Αναμφισβήτητα μία από τις πιο μεγάλες αγάπες της ζωής μου. Τέσσερα όμορφα χρόνια έζησα εκεί σαν φοιτητής και εξακολουθώ να βρίσκομαι υπό τη στέγη αυτού του ευλογημένου ιδρύματος υπό την ιδιότητα του καθηγητή. Εκεί γαλουχήθηκαν τα μεγαλύτερα όνειρα μου, βαθιές σκέψεις για το μέλλον, πραγματικές φιλίες, γνώρισα τι σημαίνει συνεργασία, δημιουργία, έρευνα και ανακάλυψη. Σε κάθε αίθουσα, διάδρομο, χώρο υπάρχουν βιωματικές αναμνήσεις που θα βρίσκονται στη μνήμη και στην καρδιά μου για πάντα. Αναμνήσεις που φέρνουν πάντοτε χαμόγελο στο πρόσωπο μου, συγκίνηση στην καρδιά μου και ατελείωτες εικόνες στο μυαλό μου. Αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, ένας έρωτας που ωριμάζει μέρα με τη μέρα.

Προορισμός

Ποιος στα αλήθεια είμαι εγώ, και που πάω? Πολλές φορές έχω κάνει αυτό το συλλογισμό σε διάφορα μέρη. Αεροδρόμια, σταθμούς, λεωφορεία και τρένα ή ακόμη πεζός. Διαρκώς διανύω μία διαδρομή, ακολουθώ μία πορεία, πολλές φορές χωρίς να γνωρίζω τον προορισμό, ίσως ούτε και τον σκοπό. Διστακτικός απέναντι, στο αβέβαιο και απρόβλεπτο μέλλον, με ευχάριστες και δυσάρεστες αλλαγές στο διάβα, και φόβος για έναν απογοητευτικό τερματικό σταθμό. Η αλήθεια είναι, ότι μου αρέσουν τα ταξίδια, οι προκλήσεις και νέες αναζητήσεις. Η καρδιά μου σπαρταράει σε κάθε αναχώρηση, γεμάτος ελπίδες και ενθουσιασμό, που πίστεψα ότι εξανεμίστηκαν με κάποιο παλιό προορισμό που με γέμισε απογοήτευση. Με θαυματουργικό τρόπο, κάθε αρχή είναι όλο και καλύτερη. Κάποτε θα μάθω ποιος στα αλήθεια είμαι εγώ, και που πηγαίνω. Το κλειδί για το ερώτημα του ταξιδιώτη και του προορισμού, βρίσκεται στον Συνοδοιπόρο.

Μνήμη

Ο μεγαλύτερος Γολγοθάς του ανθρώπου είναι η μνήμη. Τάδε έφη Ευλάμπιος, άνθρωπος σημαντικός στη ζωή μου, περαιτέρω πληροφορίες δεν χρειάζονται. Οι άνθρωποι, ξεχνούν, αγνοούν, γίνονται αχάριστοι. Επαναπροσδιορίζουν το παρών, χωρίς το παρελθόν, για ένα μέλλον προβλεπόμενα καταστροφικό. Τι κρίμα, ο Θεός μας προίκισε με την μνήμη – εμπειρία – γνώση, δεν το εκτιμήσαμε, οκνηρία, άγνοια εν γνώσει, πόσο εύκολα ξεχνούν κάποιοι…