Πατρίδα

Deja Vu part 2

Όσα ταξίδια και αν έχω κάνει στην επαρχία, ειδικά όταν πρόκειται για βουνίσιες περιοχές, στη μνήμη μου έρχεται η εικόνα διαφόρων γέρων και γριών που περπατούν σκυφτοί στην άκρη του δρόμου, με αργό βηματισμό, κρατώντας μία μπλε πλαστική σακούλα. Αυτό το ασήμαντο γεγονός, το έχω διασταυρώσει και με άλλους, βέβαια ουδείς έδωσε ποτέ την δέουσα σημασία για να το εξιχνιάσει παραπάνω.

Όντας πνεύμα ανύσηχο με ταραγμένη φαντασία, με έτρωγαν δύο απορίες. Που στην ευχή πηγαίνουν όλοι αυτοί οι γέροι και οι γριές, και τι περιέχει αυτή η πλαστική μπλε σακούλα. Η λύση ήταν μία και προφανώς την ακολούθησα.

Η μισή καταγωγή μου είναι από την Κύμη Ευβοίας. Έξω από την Κύμη, υπάρχουν διάσπαρτα μικρά χωριά χαμένα μέσα στο βουνό που δεν θυμάμαι το ονομά του και αμφιβάλω αν το γνωρίζει κανείς. Είχα περάσει με τη μηχανή μου από το χωριό των Μαλετιάνων κατευθυνόμενος προς τους Ανδρονιάνους μέσα από ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Οι γνώσεις του μηχανικού που είχε επιληφθεί τη δημιουργία του δρόμου, αμφισβητούνται. Λόγω κακής ποιότητας του δρόμου, φρόντιζα να μην ξεπεράσω τα 80 χιλιόμετρα/ώρα οπότε απολάμβανα και το όμορφο τοπίο.

Εκεί που βρισκόμουν στη μέση του πουθενά, έχοντας αφήσει το τελευταίο χωριό χιλιόμετρα πίσω, ντάλα μεσημέρι ο ήλιος στις καλύτερες του στιγμές, στην άκρη του δρόμου μπροστά μου ο γέρος κρατώντας πάντα μία μπλε πλαστική σακούλα. Είχαμε μία απόσταση 100 μέτρων, οπότε είχα το χρόνο να κόψω ταχύτητα και να σταματήσω τη μηχανή ώστε να επεξεργαστώ τις σκέψεις που κατέκλυσαν το μυαλό μου. "Που πάει αυτός ο άνθρωπος", "Από που έρχεται", "Πως βρέθηκε εδώ", "Ποιος ο σκοπός της περιπλανησής του" και το κυριότερο "Τι περιέχει αυτή η μπλε πλαστική σακούλα".

Δεν έχασα πολύ χρόνο στην επεξεργασία των ερωτημάτων, ένα μόνο πράγμα έμενε να κάνω,... να τον ακολουθήσω. Έπρεπε όμως να μην με αντιληφθεί, άλλωστε δεν ήξερα με τι έχω να κάνω. Ανοίγω πάλι τη μηχανή, και ξεκινώ το δύσκολο έργο της παρακολούθησης. Εδώ αντιμετώπισα το μεγάλο πρόβλημα. Ήθελα να διατηρώ μία απόσταση περίπου 100-150 μέτρων, ώστε να μη γίνω αντιληπτός, αλλά ο γέρος περπατούσε τόσο αργά που αυτό ήταν αδύνατο σχεδόν. Ο κινητήρας είχε ανάψει και το σύστημα εξαερισμού, γνωστό και ως ventilator, είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται. Τότε συνειδητοποίησα ότι όποτε είχα συναντήσει γέρο στην άκρη του δρόμου, κρατώντας πάντα την μπλε πλαστική σακούλα, βάδιζε με υπερβολικά αργό ρυθμό. Αν ήμουν καρτούν μία λάμπα θα εμφανιζόταν πάνω από το κεφάλι ως ένδειξη λαμπρού συμπεράσματος. Είχα ανακαλύψει το μυστικό όπλο των γέρων και των γριών με τη μπλε πλαστική σακούλα. Περπατούν τόσο αργά, ώστε να μην έχει κανείς διάθεση να τους παρακολουθήσει που πάνε.

Με είχε κυριεύσει η περιέργεια και το πείσμα να βρω μία εξήγηση στο μυστήριο. Άφησα τη μηχανή εκτεθιμένη και κίνησα πεζός. Με αργό σταθερό βήμα ακολουθούσα σε απόσταση ασφαλείας. Ξαφνικά ο γέρος λοξοδρόμισε και άρχισε να κατηφορίζει προς μία ρεματιά. Ξωπίσω του κι εγώ. Το μυστήριο είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Στο βάθος της ρεματιάς υπήρχε ένα άνοιγμα που θύμιζε είσοδο σπηλιάς. Ο γέρος με τη μπλε πλαστική σακούλα μπήκε στο άνοιγμα αυτό, κι εγώ οπλισμένος με θάρρος και πείσμα αναμεμειγμένο με περιέργεια τον ακολούθησα. Η σπηλιά οδηγούσε σε ένα μεγάλο εσωτερικό άνοιγμα όπου ήταν συγκεντρωμένοι διάφοροι γέροι, όλοι κρατούσαν μπλε πλαστικές σακούλες. Με τρόμο αντίκρυσα...

ίσως είναι καλύτερα να μην συνεχίσω. Κάποιες αλήθειες πρέπει να παραμείνουν κρυφές, ώστε να μπορούμε να ζούμε ευτυχισμένοι στην αγνοιά μας.

Deja Vu part 1

Μιλώ για ταξίδια, φυγές και προορισμούς, έχω αξιωθεί να ταξιδέψω κι εγώ. Συγκεκριμένα η Σουηδία αποτέλεσε ένα σταθμό μου. Άλλος πλανήτης? δεν θα το έλεγα, όμοιες και παρόμοιες καταστάσεις, deja vu και λοιπά.
Αεροδρόμιο Στοκχόλμης η περιβόητη Αρλάντα. Προσπαθώ να εντοπίσω την έξοδο, πρωτάρης με αεοδρόμια γαρ, εντοπίζω έναν ψηλό ξανθό αλλά ψιλοντροπαλό υπάλληλο του αεροδρομείου και ζητώ απεγνωσμένα την έξοδο (υπήρχε λόγος για την απόγνωση, δεν είναι του παρόντος). Η απάντηση, μεταφρασμένη σε λαικά ελληνικά, "δεύτερο διάδρομο δεξιά". Χμ... κάτι σε περιπτερά Ομόνοιας, "δεύτερο στενό δεξιά", το οποίο αν το ακολουθήσεις θα χαθείς περισσότερο. Ομοίως χάθηκα και εγώ περισσότερο ανακαλύπτοντας ότι η πορτούλα που γράφει "απαγορεύετε η είσοδος στους μη έχοντες εργασία" δεν είναι ελληνική πατέντα.
Η διαφορά της ελληνόφωνης παραγγελίας σε ένα junk foodάδικο (λέγε με και σουβλατζίδικο), είναι συνήθως χωρίς ευγενικά κλισέ "ναι σας παρακαλώ", αντιθέτως στις αγγλόφωνες παραγγελίες, στο καίριο ερώτημα αν θέλω γαλλική sauce στο, ας το πούμε φαγώσιμο, το "yes please" είναι επιβεβλημένο. Όλα αυτά μέχρι να ανακαλύψεις ότι ο τύπος, που χειρίζετε με μαεστρία το μπουκάλι που χύνει μουστάρδα στο σφιξιμό του, είναι συμπατριώτης, οπότε μία σειρά από μπινελίκια χαράς και επαναπατρισμού είναι απαραίτητα. Πλέον οι επεξηγήσεις της παραγγελίας απλοποιούνται σε δύο εκφράσεις, "βάλε" και "γ... το, δεν θέλω".
Οι Σουηδέζες έρχονται στην Ελλάδα για να μπλέξουν με Έλληνες. Οι Έλληνες γιατί πάνε στη Σουηδία για να μπλέξουν με Ελληνίδες?
Σε μία ιστορική ποτοποσία με την αρωγή εκπροσώπων της Ουκρανικής και Τούρκικης φυλής, ρακί και βότκα βρίσκονται πάνω στο τραπέζι. Άντε να βρεις ούζο, έστω κάποια τσικουδιά. Ούτε στην Ελλάδα δεν έχω σχέση εγώ με δαύτα. Εκμεταλεύομαι τον παγκόσμιο χαρακτήρα του ζύθου, και την βγάζω κάπως καθαρή. Όλα ισοσταθμίζονται όταν αρχίζει να ακούγετε η φωνή του Παντελή Θαλασσινού με τα Σμυρνέικα τραγούδια. Από το mp3 player του Τούρκου (και παραλίγο να πνιγώ).
Η αγάπη για παιχνίδι και αθλητισμό είναι παγκόσμια. Ειδικά σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα που συμμετέχουν όλες οι φυλές του Ισραηλ. να σε σηκώνει στον αέρα πανηγυρίζοντας ένας κατάμαυρος απίθανος τύπος από την Τανζανία, μετά την επίτευξη του γκολ.

Πορεία

Όλα είναι δρόμος.

Δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε... αλλά ποτέ δεν χαθήκαμε.

Όπου γης και πατρίς.

Το ταξίδι έχει τη χάρη. Ο προορισμός, μια αφορμή. Άλλωστε ποτέ δεν είναι σίγουρο που θα βγεις.

Always walk alone but never felt the loneliness.

Από την όμορφη Ελλάδα, έως την αγαπημένη Ιρλανδία, την μαγευτική Σουηδία, την παραδοσιακή Νορβηγία, την φανταστική Γαλλία, την καταπράσινη Ολλανδία και την ονειρεμένη Ιαπωνία.

Η κίνηση φανερώνει το χρόνο και το χώρο, η μνήμη τους δίνει υπόσταση.

Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Τον τέλειο σκοπό, εκείνον της Αγάπης Του.

Ευτυχία

Είμαι ευτυχισμένος, χαρούμενος, χαμογελώ διάπλατα, ανοίγω τα χέρια μου προς τον ουρανό και δοξάζω το Θεό, κλείνω τα μάτια μου και κραυγάζω, ιαχή ικανοποίησης, το αίμα μου βράζει, οι νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλο μου εκκρίνουν ορμόνες ευτυχίας κατά συρροή, νιώθω ότι θα πετάξω, η γη δε με κρατάει είναι μικρή, ο χώρος και ο χρόνος με πιέζουν, δεν ανήκω πλέον στις αισθήσεις μου, η ψυχή μου φτερουγίζει, κατανοώ το συμπάν, νιώθω την ύπαρξη, αγγίζω το Φως.

Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα μ' αυτόν το λόγο, αυτοί μοιάζουν άπειροι όταν αποκτήσουν εμπειρία λέξεων και πράξεων σαν αυτές που εγώ διηγούμαι, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με τη σύσταση του και εκθέτω το πώς έχει. (Ηράκλειτος)

Μη με ρωτήσετε το αυτονόητο. Όλα έχουν νόημα, όπως και όνομα.