Τέλος

Farvel !

Mark Twain

Όσοι δεν γνωρίζετε τον Mark Twain, μπορείτε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτό το blog και να επιστρέψετε στις σπηλίες σας, ούγκ! Όσοι απλά τον έχετε ακουστά, αλλά μέχρι εκεί, παρατήστε το internet και ψάχτε το μεγάλο του συγγραφικό έργο. Όσοι γνωρίζετε ακόμη και το περιστατικό από το οποίο ο Samuel Langhorne Clemens πήρε το ψευδώνυμο Mark Twain, βαδίζετε το σωστό δρόμο ή είστε κάποιος από τους σπαστικούς φίλους μου που δανείζονται τα βιβλία μου και ξεχνούν να τα επιστρέψουν. Παραθέτω κάποια από τα αποφθέγματα του, άνευ μετάφρασης. Σκέφτηκα να τα μεταφράσω, διότι οι Έλληνες έχουν το χαρακτηριστικό να αποκτούν με μεγάλη ευκολία διπλώματα όπως Profieciency, Lower, TOEFL, Palso, σάρα μάρα και το κακό συναπάντημα, αλλά Αγγλικά δεν γνωρίζουν την τύφλα τους. Οι επιλογές μου:
Humor is the great thing, the saving thing.

The minute it crops up, all our irritations and resentments slip away and a sunny spirit takes their place.

I didn't attend the funeral, but I sent a nice letter saying that I approved of it.

I don't give a damn for a man that can only spell a word one way.

I have been through some terrible things in my life, some of which actually happened.

I have never let my schooling interfere with my education. I have never taken any exercise except sleeping and resting.

I thoroughly disapprove of duels.

If a man should challenge me, I would take him kindly and forgivingly by the hand and lead him to a quiet place and kill him.

I was gratified to be able to answer promptly. I said I don't know.

If you pick up a starving dog and make him prosperous, he will not bite you. This is the principal difference between a dog and a man.

If you tell the truth you don't have to remember anything.

In Paris they simply stared when I spoke to them in French; I never did succeed in making those idiots understand their language.

It is better to keep your mouth closed and let people think you are a fool than to open it and remove all doubt.

It is curious that physical courage should be so common in the world and moral courage so rare. It is easier to stay out than get out.

It was wonderful to find America, but it would have been more wonderful to miss it.

Let us be thankful for the fools.

But for them the rest of us could not succeed. Let us so live that when we come to die even the undertaker will be sorry.

Most people are bothered by those passages of Scripture they do not understand, but the passages that bother me are those I do understand.

My mother had a great deal of trouble with me, but I think she enjoyed it.

Never put off until tomorrow what you can do the day after tomorrow.

Part of the secret of success in life is to eat what you like and let the food fight it out inside.

Suppose you were an idiot and suppose you were a member of Congress. But I repeat myself.

The best way to cheer yourself is to try to cheer someone else up.

The difference between the right word and the almost right word is the difference between lightning and a lightning bug.

The human race has one really effective weapon, and that is laughter.

The man who doesn't read good books has no advantage over the man who can't read them.

Truth is more of a stranger than fiction.

Under certain circumstances, profanity provides a relief denied even to prayer.

Water, taken in moderation, cannot hurt anybody.

When I was younger, I could remember anything, whether it had happened or not.

When in doubt, tell the truth.

When we remember we are all mad, the mysteries disappear and life stands explained.

Whenever you find that you are on the side of the majority, it is time to reform.

A lie can travel halfway around the world while the truth is putting on its shoes.

You cannot depend on your eyes when your imagination is out of focus.

A human being has a natural desire to have more of a good thing than he needs.

What a good thing Adam had. When he said a good thing he knew nobody had said it before.

Few things are harder to put up with than the annoyance of a good example.

A classic is something that everybody wants to have read and nobody wants to read.

Πυρ, γυνή & θάλασσα

Αγορές σημαίνει ρούχα, ατελείωτα ρούχα, άνευ λόγου και αιτίας (ας πάρω και αυτό το συνολάκι μήπως τύχει κάτι έκτακτο). Αγαπημένη έκφραση "μα δεν έχω και τίποτε να βάλω", ασχέτως αν οι ντουλάπες του σπιτιού ετοιμάζονται να κατέβουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενες για υπερφόρτωση και άθλιες συνθήκες.
Το κλάμα έχει νόημα μόνο όταν βρίσκετε κάποιος αρκετά κοντά ώστε να έχει οπτική ή έστω ακουστική επαφή.
Οι ερωτήσεις που θέτουν είναι δομημένες με τέτοιο τρόπο, ώστε οποιαδήποτε απάντηση να οδηγεί σε ενοχές και απολογία.
Ο άντρας είναι πραγματικά αναγκαίος μόνο όταν κάποια αράχνη ή άλλο ζουζούνι βρίσκετε κοντά.
Το σεξ είναι καθαρά εγκεφαλικό. Και μόνο η ιδέα τις ικανοποιεί.
Η φράση "έχε μου εμπιστοσύνη" είναι ουτοπική.
Ο ήχος του τηλεφώνου, είναι σαν ουράνιο κάλεσμα, τίποτε άλλο δεν έχει σημασία πια.
Οι μπύρες είναι όλες ίδιες.
Αυτό που έχουν στο μυαλό να πουν, αυτό που λένε και αυτό που εννοούν είναι τρία διαφορετικά πράγματα.
Ο όρος αναξιοκρατία δημιουργήθηκε όταν απέκτησαν δικαιώματα εργασίας.
Σαμπουάν, σαπούνια, κρεμοσάπουνα, αφρόλουτρα, και ένα κατεβατό από παχύρρευστα υγρά, αποτελούν must για την φροντίδα του σώματος. Το μπάνιο μυρίζει μόνιμα σαν τροπικό δάσος της Αφρικής, μετά από καλοκαιρινή μπόρα.
Η λέξη "ποδόσφαιρο" είναι unregisterd στον εγκέφαλό, οπότε δεν υπάρχει ελπίδα.
Επτά ημέρες διακοπών απαιτούν τουλάχιστον 21 φορέματα.
Ύστερα από μία φιλοξενία σε φίλη, δύο εβδομάδων, είναι φυσιολογικό με το που θα επιστρέψει στο σπίτι να καλέσει την ίδια φίλη για τρίωρη συνομιλία στο τηλέφωνο.
Χάνονται στο δρόμο, οδηγώντας ευθεία σε μεγάλη λεωφόρο.
Η ερώτηση "πως είμαι?" δεν έχει απάντηση δίχως δυσάρεστες συνέπειες.
Η έκφραση "άσε, τίποτα" έχει δεκάδες χιλιάδες μεταφράσεις και ο αριθμός διαρκώς μεγαλώνει.
Η ισότητα προϋποθέτει ίσα δικαιώματα αλλά οι υποχρεώσεις όπως είναι.

90ies

Η νεολαία της δεκαετίας του 80 ήταν ένα μάτσο φλώροι με φιλοσοφική κουλτούρα και έφεση στην ποίηση. Η νεολαία της δεκαετίας του καινούργιου αιώνα είναι ένα μάτσο φλώροι τεχνολογικής κουλτούρας με έφεση στα blogs. Η ενδιάμεση δεκαετία του 90, η μόνη φυσιολογική που κράτησε τις ισσοροπίες και δεν παρήκμασε. Το κείμενο που ακολουθεί, με τις χαρακτηριστικές μαθητικές φιγούρες, δεν είναι δικό μου αλλά με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Έχει επεξεργαστεί και τα μπινελίκια καλύπτονται από οπτικό μπιπ, γιατί ενισχύω την ψεύτικη ηθική της κοινωνίας.

Το cool φυτό

Ήταν το τραγικό κορίτσι που καθ' όλη τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση προσπαθούσε να ξεπεράσει τη σπασικλιά του και να ενταχθεί στην κουλ παρέα. Μια προσπάθεια μάταιη διότι εκτός από nerd, το cool φυτό ήταν και πολύ "παιδούλα", απ' αυτές τις γκόμενες με το μαλλί μονίμως αλογοουρά που έγραφαν σε ημερολόγιο ή/και λεύκωμα μέχρι να χάσουν την παρθενιά τους στα 21. Αγαθοβιόλα μέχρι αηδίας, συχνά έπεφτε θύμα εκμετάλλευσης από μέλη της κουλ παρέας με την ελπίδα πως μια μέρα θα την δεχτούν. Φορούσε απλά και ουδέτερα ρούχα αλλά το συνολάκι είχε υποχρεωτικά κάτι ροζ μέσα. Old-school αναγνώστες θα θυμούνται τη συγκεκριμένη γκόμενα να φοράει εκείνα τα μπλουζάκια που είχαν στάμπα ένα κουτσοδόντικο μωρό (εδώ ξερνάμε...) και να κουβαλάει τα κλειδιά της σε μπρελόκ-Ευχούλη. Επίσης στην τσάντα POLO της είχε στάνταρ ζωγραφισμένο ένα yin-yang στο "Ο". Γενικά για κάποιο λόγο το cool φυτό είχε μια τάση στην ζωγραφική, παρά την σαφέστατη απουσία οποιουδήποτε ταλέντου. Έπαιρνε στα σοβαρά το μάθημα των καλλιτεχνικών, το θρανίο της ήταν γεμάτο ηλίθια σκιτσάκια όπως ο Fido Dido ή το "Smile" με το φοίνικα και είχε μέχρι τα 16 στο σπίτι της ένα μπλοκ ιχνηλασίας και το βιβλίο με το Φόντα και το Λαγό. Στην πενταήμερη δεν την ήθελε καμία στο δωμάτιό της και τελικά οι κοριτσοπαρέες έριχναν κλήρο για το ποια θα τη φορτωθεί. Σήμερα αν τη ρωτήσεις για τα σχολικά της χρόνια θα ισχυριστεί ότι πέρασε γ.(μπίπ).α αλλά στην πραγματικότητα περνάει τα βράδια της κλαίγοντας σε εμβρυϊκή στάση μέσα στο ντους.

Οι 3 εκπρόσωποι των ομάδων

Όλοι πάνω-κάτω ασχοληθήκαμε με τα αθλητικά έστω και λίγο στα σχολικά μας χρόνια. Αλλά κάθε τάξη είχε ένα σούπερ-βάζελο, ένα σούπερ-γαύρο και ένα σούπερ-ΑΕΚτζή να τσακώνονται μεταξύ τους και να μας πρήζουν τ' α.(μπίπ).α ΟΛΗ ΤΗΝ Γ.(μπίπ).Η ΜΕΡΑ! Ο τυπικός εκπρόσωπος ντυνόταν με σπορτέξ, τζιν και εμφάνιση Μάντσεστερ ή Μίλαν που αγόρασε αυθεντική από τη Θεμιστοκλέους (με εξαίρεση τον ΑΕΚτζή που φόραγε μόνο μαύρα). Εκτός από την εγχώρια ομάδα που υποστήριζε, πάντα ήταν και οπαδός τουλάχιστον μίας ευρωπαϊκής, όπως Γιούβε ή Ρεάλ. Το θρανίο του ήταν τίγκα στο γκράφιτι και τα συνθήματα με ανεξίτηλους μαρκαδόρους και είχε πάντα ένα καθυστερημένο ψευδώνυμο όπως "Devil 13" ή "Paranoid 7" και γέμιζε με αυτό όλα τα βιβλία του. Οι εκπρόσωποι των ομάδων συχνά άνηκαν σε διαφορετικές παρέες, οπότε συνταντιόντουσαν μόνο σε 2 περιπτώσεις: Στο διάλειμμα, παίζοντας μπάσκετ με το καλάθι των αχρήστων και στα λίγα λεπτά μετά το κουδούνι μέχρι να έρθει ο καθηγητής. Σε αυτό το μικρό διάστημα προλάβαιναν να αναλύσουν τη φάση των 16 του ΟΥΕΦΑ, το πόσα παραπάνω πρωταθλήματα έχει ο καθένας, τη μεταγραφή του Νταμπίζα στην Νιούκασλ, τον ιδιοκτήτη της ΑΕΚ για αυτή την εβδομάδα, την τάπα του Βράνκοβιτς, το πέναλντι του Παπουτσέλη και όλα τα υπόλοιπα αθλητικά δρώμενα της τελευταίας πεντηκονταετίας, πάντα γκαρίζοντας σαν τα μουλάρια!

Ο καταληψίας

Ο μίστερ απουσία/αποβολή. Έχοντας μείνει 3-4 χρονιές στην ίδια τάξη, ο καταληψίας δεν έκανε πραγματικό μάθημα ούτε λεπτό στη ζωή του. Καθόταν πάντα στο τελευταίο θρανίο και την πρώτη ώρα ή κοιμόταν ή αργούσε ή έκανε κοπάνα. Συχνά κατέληγε να κάνει τσιγάρο στο στέκι καπνιστών της πίσω αυλής με ευρηματική ονομασία ("τασάκι", "ψυγείο", "λα τζούρα κλαμπ" κ.ά.). Ο καταληψίας ήταν πάντα λεπτός και ψηλός με υπόνοια καμπούρας. Φορούσε μαύρο φλάι με κονκάρδες και άδειους κάλυκες στο μανίκι και από κάτω ή στενό τζιν με μαύρα σπορτέξ ΝΙΚΕ με το τεράστιο AIR στο πλάι, ή σωλήνα με μπορντό αρβύλα και ορειβατικό κρίκο-σιδερογροθιά. Τα μαλλιά τα είχε φράχτη, χαίτη ή ξούρα με τεράστιο τσουλούφι ριγμένο προς τα πίσω και πάντα κουβαλούσε στην πλάτη μια άδεια τσάντα POLO με τα λουριά σφιγμένα τέρμα πάνω. Πετούσε τις πιο πετυχημένες ατάκες μες στην τάξη, είχε τσαμπουκά με τους καθηγητές, άκουγε Απλίφτινγκ, οδηγούσε GLX που μέσα είχε το πολύ 500 δραχμές βενζίνη και όταν έπαιζε μπάλα στη γυμναστική έριχνε μύτο και καραβολίδα.Παρόλο που ήταν αλάνι, ποτέ δεν έριχνε ξύλο αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος και ποτέ δε συμμετείχε σε παιδιαρίστικες εκδηλώσεις των υπόλοιπων μαθητών (ντου στο Α2 στο διάλειμμα, αλλαγή θρανίων την Πρωταπριλιά κλπ). Έβγαινε συχνά πρόεδρος του 15μελούς και με τη βοήθεια εξωσχολικών συν-αλητών του οργάνωνε καταλήψεις λίγο πριν τα Χριστούγεννα, με αιτήματα την καλύτερη υλικοτεχνική υποδομή και τη συμπαράσταση σε άλλες καταλήψεις.

Ο μεταλάς

Ο γυμνασιακός μεταλάς δεν έχει καμία σχέση με τον κανονικό μεταλά που συναντάμε στη μετέπειτα ζωή μας. Πρώτον, ήταν φλούφλης μέχρι αηδίας και πιο κουτός κι απ' τα λάχανα. Δεύτερον δεν άκουγε μέταλ. Άκουγε ΕΝΑ συγκρότημα μετά μανίας και τίποτε άλλο, κατά προτίμηση Guns 'n' Roses (γνωστοί και ως οι Limp Bizkit των 90s) ή κάποιους εκπρόσωπους του NWOBHM όπως Maiden ή Iced Earth (που τους πρόφερε Άις Ντερθ). Όταν η μπλούζα Maiden ήταν για πλύσιμο (σπάνια), ο μεταλάς κυκλοφορούσε με το μπλουζάκι "Fuck Trends" που είχε δώρο το Metal Hammer ή το άλλο που είχε στάμπα το λύκο, τον ινδιάνο και την ονειροπαγίδα με φόντο το ελατοδάσος. Επίσης η μπλούζα πενταήμερης του μεταλά, αντί για το όνομά του, έγραφε μια ανέμπνευστη χέβι επινόηση όπως "Amorphic Desolation" ή "The Creepshow". Πλέον τον πετυχαίνεις να πίνει μπίρες στο περίπτερο της γειτονιάς ή να αράζει σε καφενείο στα Εξάρχεια.

Το τραγικό φυτό

Δεν αναφέρομαι στον συμμαθητή που έβγαζε 19,9 και ήταν low profile. Μιλάω για τον σπασοπ.(μπιπ).η βλάκα που διάβαζε σαν φυτό, φερόταν χειρότερα από φυτό, αλλά τελικά έβγαζε 14. Κλασικό γλειφτρόνι, καθόταν πάντα στο πρώτο θρανίο και έκανε 250 ερωτήσεις σε κάθε μάθημα, έλεγε κάθε πρωί την προσευχή, εκφωνούσε στις γιορτές της 25ης Μαρτίου και ψήφιζε πάντα ΚΑΤΑ σε καταλήψεις. Φορούσε κίτρινα μποτάκια Timberland, ασορτί ρούχα και το φουσκωτό μπουφάν που πίσω είχε τη στάμπα με την πάπια. Αμφίεση άλλαζε μόνο όταν έκανε πάρτι το φροντιστήριο, όπου και έσκαγε με ΤΕΡΑΣΤΙΟ πουκάμισο και τα γυαλιά του στο τσεπάκι. Ισχυριζόταν ότι απείχε από μ.(μπιπ).α και τσόντες και το μόνο περιοδικό που διάβαζε ήταν το "Δεινόσαυροι" της DeAgostini, από το οποίο είχε συμπληρώσει όλο το σκελετό του Τυραννόσαυρου που φωσφορίζει στο σκοτάδι. Το τραγικό φυτό ήταν και ελεεινός χαλάστρας: Τρεις-τέσσερις φορές το μήνα, η τάξη προσπαθούσε να κάνει ομαδική κοπάνα. Κυρίως όταν ο καθηγητής έκανε πάνω από 4 λεπτά να ανέβει στην αίθουσα (το κλασικό "κενό"), όταν είχαμε άσκηση σεισμού ή όταν κατεβαίναμε όλοι κάτω "για διαμαρτυρία" επειδή δεν είχαμε καλοριφέρ. Έφευγαν λοιπόν όλοι, ακόμα κι ο απουσιολόγος, αλλά το τραγικό φυτό καθόταν στην αίθουσα μπάστακας! Πιστεύω ότι το έκανε για να ικανοποιήσει την κρυφή του επιθυμία να πάρει αυτός το απουσιολόγιο, να το κρατήσει στα χέρια του έστω μια φορά ("my precious...") και να βάλει απουσία σε όλους. ΟΛΟΥΣ! ΧΑΑΑΧΑΧΑΧΑ (μπαμ, μπουμ, κεραυνοί και εκκλησιαστικό όργανο σε λα δίεση).

Η ρεϊβού

Όλοι είχαμε το συγκεκριμένο τύπο αντιπαθέστατης γκόμενας σε διάφορες παραλλαγές. Στη δικιά μου γενιά ήταν η ρεϊβού. Είναι η κλασική χοντρή "αλανιάρα" που μονίμως το παίζει νταλικέρης και ιστορία. Όταν μιλούσε στην κολλητή της χρησιμοποιούσε το πρόθεμα "ρε μ.(μπιπ).α" και όταν ξεκατινιαζόταν με κάποια (δηλαδή κάθε Τρίτη) πέταγε πάντα τις φράσεις "εγώ που με βλέπεις" και "στο μ.(μπιπ).ι μου σε γράφω". Φορούσε φαρδιά τζιν ή σαλοπέτες και οχτάπατα ρεϊβοπάπουτσα με πορτοκαλί φωσφοριζέ κορδόνι στο ένα και κίτρινο στο άλλο. Είχε πάντα ένα μίνι τσαντάκι πλάτης και το μαλλί της ήταν ή μακρύ απεριποίητο α-λα Ελένη Λουκά, ή "εκατομμύρια μικρές πλεξούδες που μοιάζουν με ράστα αλλά δεν είναι".Την ώρα του μαθήματος, για να μην της κάνουν παρατήρηση, έγραφε αυτά που ήθελε να πει στην κολλητή της σε ένα τετράδιο και το έκαναν πάσα πέρα-δώθε όλη τη χρονιά (το πρώτο chat). Kουτσομπόλευε και έθαβε όλο το σχολείο, έβγαζε φήμες για affair μεταξύ καθηγητών και γενικά έριχνε περισσότερη λάσπη κι απ' το Κάστρο του Τακέσι.

Το τσόλι

Νούμερο ένα πηγή ανεξάντλητης μ.(μπιπ).ας απ' όλο τον αντρικό πληθυσμό του σχολείου (teachers included), το τσόλι είχε την κορμάρα, τη φατσάρα και την υφάρα 1000 καρδιναλίων που τόσο έχουμε αγαπήσει και μισήσει. Η εν λόγω κοπελιά ήταν αρκετά ανεπτυγμένη για την ηλικία της και πάντα είχε και θα έχει το στυλάκι "είμαι ωραία και το ξέρω". Τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα έσκαγε στην τάξη νυσταγμένη επειδή είχε πάει βαρελάδικο το προηγούμενο βράδυ και στο σχολείο μιλούσε μόνο με την κουλ παρέα, στην οποία κατείχε ηγετική θέση. Τα είχε πάντα με μεγαλύτερο εξωσχολικό, συνήθως φαντάρο, απ' τον οποίο λάμβανε περίπου 40 sms ανά διδακτική ώρα και μάλιστα αυτά τα κωλο-μηνύματα του ΝΟΚΙΑ 3310 με τα αρκουδάκια από παρενθέσεις και αγκύλες! Τι μάστιγα κι αυτή... Φορούσε τζιν τις μέρες που είχαμε γυμναστική και ή έπαιρνε απουσία με υφάκι "δε με νοιάζει", ή φορούσε φόρμα μέσα απ' το τζιν και άλλαζε στο διάλειμμα. Οι μόνες φόρμες που φορούσε για την πάρτη της ήταν αυτές οι άσπρες που έγραφαν ατάκες στον κ.(μπιπ).ο, όπως "TOO HOT" ή "WORK IT". Όπου και να καταλήξει μετά το σχολείο, το τσόλι θα παραμένει σκλάβα της προσοχής που λαμβάνει απ' τον περίγυρο. Τρανό παράδειγμα αυτής της ψύχωσης ήταν τα καλοκαιρινά μπουγέλα. Επειδή οι μπάκουροι διασκεδάζουν χωρίς να της δίνουν την πρέπουσα σημασία, αυτή θα φορέσει άσπρο τοπάκι και μαύρο σουτιέν και όλως τυχαίως θα αρχίσει να περιφέρεται κοντά στις βρύσες, ούτως ώστε όταν την βρέξουν να το παίζει θιγμένη λέγοντας "Το μ.(μπιπ).α, με έεεβρεξεεε...".

Ο σούπερμαν

Ο τύπος που αν τον πετύχαινες στα αριθμάκια όταν χωριζόντουσαν οι ομάδες στη γυμναστική, η ομάδα σου θα κέρδιζε για 8000 πόντους. Ο αθληταράς της τάξης όχι μόνο είχε σώμα 22χρονου μπιλντερά στα 15 του, αλλά είχε και το έμφυτο ταλέντο να το χρησιμοποιεί. Στο μπάσκετ ήταν ο μόνος στο σχολείο που κάρφωνε. Στη μπάλα μπορούσε να ντριμπλάρει όλη την αντίπαλη ομάδα μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο. Συνήθως κυκλοφορούσε με φόρμα FILA με studs στα μπατζάκια ή μπασκετική μπλε ελεκτρίκ βερμούδα και από κάτω uber-high-tech σπορτέξ με διαστημική αερόσολα. Ο σούπερμαν ήταν πάντα μέτριος μαθητής και ήσυχο παιδάκι, κυρίως επειδή χρειαζόταν να βγάλει βαθμό ίσα-ίσα για να περάσει ΤΕΦΑ. Μετά το σχόλασμα είχε να πάει σε 14 προπονήσεις που κρατούσαν μέχρι το βράδυ, αφού ο πατέρας του τον είχε γράψει σε ισάριθμους αθλητικούς συλλόγους γιατί "το παιδί δεν τα παίρνει τα γράμματα". Ως αποτέλεσμα, πολλοί σούπερμαν (ή σούπερμεν ή σούπερμανς) είχαν μονίμως ένα μίζερο ύφος που αντικατόπτριζε τα κομματιασμένα όνειρά τους να γίνουν δικηγόροι ή αρχιτέκτονες.

Ο φιλενάδας

Ο μισητός θηλυπρεπής τύπος που έκανε παρέα μόνο με κορίτσια σε όλο το γυμνασολύκειο. Συνήθως ήταν χοντρούλης με γυαλιά ή υπερβολικά στυλάτος. Επειδή συναναστρεφόταν μόνο με γυναίκες, ήξερε τα κουτσομπολιά των πάντων. Το κορυφαίο ήταν ότι του εμπιστευόσουν και δικά σου μυστικά, παρόλο που 5 λεπτά πιο πριν σου είχε αραδιάσει τις βρώμες όλου του σχολείου. Πρώτα έπρεπε βέβαια να σου δώσει την άδεια να του μιλήσεις, διότι τις πιο πολλές φορές έπαιρνε ένα ύφος μπλαζέ ανωτερότητας σε φάση "πες γρήγορα αυτό που θες και φύγε", λες και ήταν η μ.(μπιπ).α του σχολείου! Είχε γκέι όνομα του τύπου Κανέλος Μπίτσικας ή Κλεάνθης Σμαραγδένιος, άκουγε Κότσιρα και Άννα Βίσση (που την αποκαλούσε πάντα "θεά") και έβλεπε Δύο Ξένους και Εγκλήματα. Πάντα σε έκανε να απορείς αν είναι τελικά π.(μπιπ).ης ή όχι. Ακόμα και τώρα να τον πετύχεις, πάλι το ίδιο θα αναρωτιέσαι. Και η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΝΑΙ!

Το πλουσιόπαιδο

Όσοι πηγαίνατε Κολέγιο, Αρσάκειο, Λεόντειο κλπ αγνοήστε αυτή την κατηγορία και προχωρήστε στην επόμενη. Οι κανονικοί άνθρωποι συνεχίστε να διαβάζετε: Το πλουσιόπαιδο ήταν πάντα μια πηγή υποθάλπτουσας ζήλιας. Στο δημοτικό συμπλήρωνε πάντα πρώτος το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα Πανίνι και μάζευε όλους τους Παιχταράδες και τις Μπουγελόφατσες. Η ίδια τάση συνεχίστηκε και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου ήταν ο πρώτος με κινητό, μηχανάκι, αυτοκίνητο, Filmnet και υπολογιστή Pentium MMX σε socket. Φορούσε αθλητικά που φουσκώνανε, είχε "το αυθεντικό φλάι που κανονικά δεν πρέπει να είναι πορτοκαλί από μέσα", το καλοκαίρι κυκλοφορούσε με μπλουζάκια Quicksilver και Ocean Pacific και το μαλλί του το 'χε κάνει τσουλουφάκι Τεν-Τεν ή χωρίστρα Λιτμάνεν. Όλοι τον ψιλο-αντιπαθούσαμε για το τουπέ του και την ηγετική θέση του στην κουλ παρέα, αλλά το παίζαμε φίλοι του για να πάμε σπίτι του να παίξουμε Carmageddon και Red Alert στο PC του. Όσο μεγαλώνει, τόσο αυξάνεται και το douchebaggery του. Αν τον συναντήσεις μετά το σχολείο δύο είναι τα πιθανά σενάρια: Ή θα σε προσπεράσει με το νεοπλουτο-τρέντι SUV του (Lexus SX400 ή Dodge Ram) κάνοντας ότι δε σε είδε, ή θα αρχίσει να στα κάνει τσουρέκια για την πετυχημενιά του, χωρίς καν να τον ρωτήσεις.

Η μάγισα

Είναι το κορίτσι-φάντασμα. Πέρασε και δεν ακούμπησε, αλλά μια μέρα που είσαι 22 χρονών και θυμάσαι τα σχολικά σου χρόνια ξαφνικά η εικόνα της πετιέται στο μυαλό σου ξεκάθαρα! Η πιο διακριτική και ταυτόχρονα η πιο creepy παρουσία σε όλο το σχολείο, η μάγισα καθόταν στην 3η σειρά στο παράθυρο και δεν μιλούσε ποτέ σε κανέναν. Είχε λουκ γκοθούς ή χίπισας με μαύρο μαλλί με μία άσπρη ανταύγεια α-λα Rogue και φορούσε μακριές φούστες, μπλούζες tie dye και ένα ανεξήγητο κρεμαστό/μενταγιόν. Προφανώς δεν αντάλλαξες ποτέ κουβέντα μαζί της, αλλά μία με δύο φορές που ξεχάστηκες και την κοίταξες λίγο παραπάνω, γύρισε και σου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο κατάρες, που μετέτρεψε τη σπονδυλική σου στήλη σε παγό! Είναι η μόνη κατηγορία συμμαθητή που όλοι νομίζουν πως μόνο η τάξη τους είχε, ενώ στην πραγματικότητα την είχαν ΟΛΟΙ! Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να ήταν και η ίδια κοπέλα σε όλα τα σχολεία, απλά να εμφανιζόταν παντού ταυτόχρονα ως αστρική προβολή. Πλέον περνά την ώρα της τριγυρνώντας στα γκοθάδικα, στη Σαμοθράκη για κάμπινγκ και σε φόρουμ που συζητάνε τι έγινε στο τέλος του Ντόνι Ντάρκο. Θα μπορούσα να πω περισσότερα, αλλά φοβάμαι ότι αυτή τη στιγμή με βλέπει να γράφω στο PC μου μέσα στη σφαίρα που έχει στον πύργο του Άιζενγκαρντ. Μην κοιτάξετε, αλλά είναι πίσω σας αυτή τη στιγμή!

Ο καρπαζοεισπράκτορας

Καθόλα τα σχολικά του χρόνια, αυτός ο φουκαριάρης έκανε τα πάθη του Ιώβ να μοιάζουν με διακοπές στη Σαντορίνη. Ήταν ο μαθητής που πέρασε το γυμνασιο και λύκειο τρώγοντας φατούρο, συ-συ-σύννεφο, κωλονάτο, βωμό, σακούλα, μεταδοτικό, κρύψιμο τσάντας, μπουγέλωμα και αποκριάτικο αφρό. Ήταν χοντρός με μπροστινό κ.(μπιπ).ο ή πάρα πολύ λεπτός με σπυριά και γυμνασιακό μουστάκι. Αυτό το σκούρο χνούδι πάνω απ' το χείλος είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: όλοι σε κοιροϊδεύουν αν το έχεις, αλλά αν το ξυρίσεις, πάλι σε κοροϊδεύουν που το παίζεις αντράκι. Ο καρπαζοεισπράκτορας φορούσε γυαλιστερή φόρμα με λαστιχάκι στα μανίκια και στα μπατζάκια και είχε πάντα λαδωμένο μαλλί και τσαλακωμένα μυξόχαρτα στις τσέπες. Στη γυμναστική κανένας δεν τον ήθελε στην ομάδα και πάντα τον έβαζαν τερματοφύλακα.Με λίγα λόγια, ο καρπαζοεισπράκτορας ήταν μια χοντρή, ιδρωμένη μάζα καθαρής καταπίεσης. Αν ήμασταν στην Αμερική, θα ήταν ο τύπος που στην τρίτη Λυκείου θα έσκαγε ένα πρωί οπλισμένος μέχρι τα δόντια και θα μας γάζωνε όλους πριν αυτοκτονήσει.

Το βαποράκι

Το βαποράκι ήταν αλήτης αλλά δεν είχε καμία σχέση με τον γραφικό και κατά βάθος καλοσυνάτο Καταληψία. Ήταν κωλόπαιδο με την κανονική έννοια του όρου. Αντικοινωνικός, βρωμιάρης και σκατόψυχος, ήταν ο μίνι εγκληματίας της τάξης. Στο μάθημα δε μίλαγε ποτέ επειδή ζωγράφιζε π.(μπιπ).ες σε όλες τις εικόνες του βιβλίου ή έκανε φυσοκάλαμο από στυλό και πέταγε σαλιωμένα χαρτάκια στο ταβάνι πάνω απ' τον καθηγητή. Όταν η αίθουσα έμενε άδεια για πάνω από 20 λεπτά, καμία τσάντα δεν ήταν ασφαλής από το κλεφτρόνι του κερατά! Ο μόνος λόγος που κρατούσαμε επαφές μαζί του ήταν επειδή μας προμήθευε με τσόντες και δυναμιτάκια όταν χρειαζόμασταν. Αλλά κατά τ' άλλα ο τύπος ήταν λαμόγιο και τον μισούσαμε όλοι!

Το καλόπαιδο

Αυτό το παιδί τα 'χε τόσο καλά με τον κόσμο που ήταν σχεδόν ενοχλητικό. Ήταν ο clean cut τύπος που πραγματικά γούσταρε το σχολείο και φερόταν καλά σε όλους τους μαθητές, τους καθηγητές, το διευθυντή, τον επιστάτη, τις καθαρίστριες και το αδέσποτο-μασκότ του σχολείου ονόματι Μπάμπη. Ήταν αναπληρωματικός απουσιολόγος και γραμματέας του 5μελούς και πάντα φρόντιζε να έχει η τάξη καλά στυμμένο σπόγγο, καθαρογραμμένο πλάνο με τις θέσεις, Χριστουγεννιάτικο δέντρο στις γιορτές και reunion 10 χρόνια μετά την αποφοίτηση. Ο έρωτάς του με την αίθουσα τον έβαζε και ενίοτε σε μπελάδες, όταν για παράδειγμα έμενε μέσα στο διάλειμμα για να καθαρίσει και οι υπόλοιποι που ήταν μέσα εκείνη την ώρα έσπαγαν το τζάμι με μια στρατηγικά τοποθετημένη Μινέρβα. Όταν οι υπόλοιποι κατεβάζαμε τσόντες 30 δευτερολέπτων απ' το Kazaa την ώρα της πληροφορικής, το καλόπαιδο ήταν ένας υπεύθυνος και πολιτικά ενεργός νέος. Είχε μπει στη Βουλή των Εφήβων και συμμετείχε σε καταλήψεις όταν έκρινε πως ο σκοπός ήταν ανώτερος. Βέβαια κατα τη διάρκεια της κατάληψης στάνταρ θα παιζόταν το εξής σκηνικό: σκάει ο διευθυντής έξω απ' τα κάγκελα και διαπληκτίζεται με τους αλήτες που κρατάνε το σχολείο κλειστό! Μετά, βλέποντας το καλόπαιδο μέσα στην κατάληψη του λέει με στόμφο: "Δεν το περίμενα αυτό από σένα" και το καλόπαιδο σκύβει με ενοχή το κεφάλι και φεύγει από τα κάγκελα πληγωμένος.

Κείμενο άκρως νοσταλγικό από τα όμορφα γυμνασιακά-λυκειακά χρόνια.

Deja Vu part 3

Κολύμπι, μπάνιο ή όπως αλλιώς ονομάζεται, στη θάλασσα. Ποτέ δεν κατανόησα την χαρά και ικανοποίηση που μπορεί να δώσει το "μπάνιο στη θάλασσα". Μία γεμάτη παραλία θυμίζει πρόβατα που έχουν κατέβει στο λιβάδι να βοσκήσουν. Τουλάχιστον αυτά μασουλούν χορταράκι. Πηγμένοι στην άμμο, με τον ήλιο να τους βομβαρδίζει, περιφέρονται σαν χαμένοι αλλοδαποί τουρίστες, γεμίζοντας βρωμερή άμμο μέχρι τα γόνατα. Κάποια στιγμή έπεται το ... κολύμπι. Αυτή η άκρως σιχαμένη συνήθεια, να επιπλέουν σε μία υδάτινη μάζα που το ποσοστό νερού μειοψηφεί απέναντι στο ποσοστό ούρων, ιδρώτα, υγρού αντηλιακού και άλλων σιχαμερών πραγμάτων που προέρχονται από γέρους, γριές και όχι μόνο. Το κολύμπι δεν έχει νόημα, είναι άνευ ουσίας, δίχως εκπλήξεις και προσδοκίες, ένα σενάριο απίστευτα βαρετό και προβλέψιμο. Ο μόνος παράγοντας που σώζει την κατάσταση είναι ο ήλιος. Δεν είναι τυχαίο που οι επίδοξοι λουόμενοι επιλέγουν ώρες για μπάνιο, όπου ο ήλιος είναι στα φόρτε του. Τους χτυπά κατακέφαλα και ζαλισμένοι όπως είναι δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το πόσο άσκοπα βρίσκονται εκεί πλατσουρίζοντας. Η συνέχεια περιλαμβάνει γεύμα στην άμμο. Η άμμος πέρα από χώρο γεύματος αποτελεί και το ίδιο το γεύμα. Συνοδεύει τα σάντουιτς, το παγωτό και τα αναψυκτικά που τρώνε οι κουρασμένοι από το κολύμπι, δίνοντας μία άλλη αίσθηση στο μασούλημα και την μοναδική εμπειρία που μπορεί να δώσει μία καλή ποσότητα κόκκων στο στόμα. Κολυμπησαμε, φάγαμε άμμο, πάθαμε ηλίαση, στεγνώσαμε. Το αλάτι όμως μένει. Το μαρτύριο του δέρματος και των καθισμάτων του αυτοκινήτου. Στο κεφάλι, στα χέρια, στα πόδια, σε όλο το σώμα. Τόσο αλάτι που αρκεί για τα ποπ κορν μίας γεμάτης αίθουσας σινεμά. Όλα τελειώνουν με το γνωστό παραδοσιακό μπάνιο στην τουαλέτα του σπιτιού. Το μαρτύριο λαμβάνει τέλος.
Τιμωρία: Εξορία για μία δεκαετία σε κάποιο ερημονήσι του ειρηνικού, περιτριγυρισμένο από σκυλόψαρα και μπαρακούντας.

Το καρπούζι είναι ο ορισμός της αηδίας. Κακώς ανήκει στην οικογένεια των φρούτων. Μαζί με τον στενό του συγγενή το πεπόνι, πρέπει να απαγορευτεί η καλλιέργειά τους για να γλυτώσουμε από τους ανυπόφορους τύπους που καταναλώνουν το καρπούζι σαν άτομα που λιμοκτονούν, βγάζοντας ήχους κροκόδειλου. Δεν χωράει περισσότερο ανάλυση, ... ακόμη και η λέξη είναι ανήθικη.
Τιμωρία: Φρυγανιά και νερό για 6 μήνες.

Σανδάλια, παντόφλες και όλα τα συναφή. Η υποδηματοποιία του ξυπόλυτου Δεν ζούμε στην εποχή των σπηλαίων. Δόξα τω Θεώ, οι εταιρείες υποδημάτων προσφέρουν παπούτσια για όλα τα γούστα, υψηλής ποιότητος, ανάλφρα, που προστατεύουν το πόδι και βοηθούν στην κίνηση. Ποιος ο λόγος όλων αυτών των κακόγουστων, απαισιουργημάτων που χαλούν την αισθητική, δεν προσφέρουν τίποτε σε αυτόν που τα φοράει και υποβαθμίζουν το επίπεδο της ανθρώπινης φυλής.
Τιμωρία: Πυροβασία, μήπως και εκτιμήσουν τις μπότες και τις αρβύλες.

Μεσημεριανός ύπνος. Μεξικάνικη συνήθεια τεμπέληδων που έχει υιοθετηθεί με ευλάβεια από το λαό μας (γιατί άραγε?). Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι πολύ πιο έντονη, εμποδίζοντας την χαρά και την αξιοποίηση δημιουργικών ωρών της ημέρας. Το μεσημέρι δεν υπάρχει ανάγκη για ξεκούραση. Τι μπορεί να έχει κάνει κάποιος μέσα στις λίγες πρωινές ώρες και χρειάζεται να κοιμηθεί. Ο ύπνος είναι νυχτερινή συνήθεια. Την ημέρα είναι καθαρά χάσιμο χρόνου. Ειδικά το μεσημέρι είναι χάσιμο όλης της ημέρας. Το απόγευμα που θα ξυπνήσει ο μεσημεριανός υπναράς, θα νιώθει μία μιζέρια, με αυτοκαταστροφικές τάσεις, και απαισιόδοξες αντιλήψεις. Συνήθως η κατάσταση μετά τον μεσημεριανό ύπνο, συνοδεύετε με άγνοια τόπου και χρόνου έως το ανθρώπινο σύστημα να επανέλθει στη φυσιολογική κατάσταση. Είναι μία συνήθεια εκτός πραγματικότητας.
Τιμωρία: Ολοήμερα καταναγκαστικά έργα.

Γραβάτες ή καλύτερα το πιο άχρηστο ένδυμα που δημιουργήθηκε ποτέ. Δεν προσφέρει τίποτε, ούτε σε κάνει πιο σοβαρό ή πιο υπεύθυνο, αντιθέτως δείχνει πόσο άβουλο ων είναι αυτός που δεν μπορεί να επιλέξει το ένδυμα που του ταιριάζει αλλά αυτό που του υποδεικνύουν. Μία λωρίδα με ασύμμετρο κόψιμο, περίτεχνους κόμπους που οδηγούν στον αυτοστραγγαλισμό και λειτουργεί σαν πρόστυχος δείκτης. Επινοήθηκε από άτομα που είχαν σοβαρό πρόβλημα μεγέθους, και το κόμπλεξ τους οδήγησε να δημιουργήσουν μία ταμπέλα/δείκτη, κάτι σαν τις ωδικές πινακίδες "από δω για βλαχοχώρι, αλλιώς δεν πρόκειται να το βρείτε".
Τιμωρία: Η απαγόρευσή των γραβατών αρκεί. Δεν μπορείς να τιμωρήσεις το 99% του ανδρικού πληθυσμού.

Πατρίδα

Deja Vu part 2

Όσα ταξίδια και αν έχω κάνει στην επαρχία, ειδικά όταν πρόκειται για βουνίσιες περιοχές, στη μνήμη μου έρχεται η εικόνα διαφόρων γέρων και γριών που περπατούν σκυφτοί στην άκρη του δρόμου, με αργό βηματισμό, κρατώντας μία μπλε πλαστική σακούλα. Αυτό το ασήμαντο γεγονός, το έχω διασταυρώσει και με άλλους, βέβαια ουδείς έδωσε ποτέ την δέουσα σημασία για να το εξιχνιάσει παραπάνω.

Όντας πνεύμα ανύσηχο με ταραγμένη φαντασία, με έτρωγαν δύο απορίες. Που στην ευχή πηγαίνουν όλοι αυτοί οι γέροι και οι γριές, και τι περιέχει αυτή η πλαστική μπλε σακούλα. Η λύση ήταν μία και προφανώς την ακολούθησα.

Η μισή καταγωγή μου είναι από την Κύμη Ευβοίας. Έξω από την Κύμη, υπάρχουν διάσπαρτα μικρά χωριά χαμένα μέσα στο βουνό που δεν θυμάμαι το ονομά του και αμφιβάλω αν το γνωρίζει κανείς. Είχα περάσει με τη μηχανή μου από το χωριό των Μαλετιάνων κατευθυνόμενος προς τους Ανδρονιάνους μέσα από ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Οι γνώσεις του μηχανικού που είχε επιληφθεί τη δημιουργία του δρόμου, αμφισβητούνται. Λόγω κακής ποιότητας του δρόμου, φρόντιζα να μην ξεπεράσω τα 80 χιλιόμετρα/ώρα οπότε απολάμβανα και το όμορφο τοπίο.

Εκεί που βρισκόμουν στη μέση του πουθενά, έχοντας αφήσει το τελευταίο χωριό χιλιόμετρα πίσω, ντάλα μεσημέρι ο ήλιος στις καλύτερες του στιγμές, στην άκρη του δρόμου μπροστά μου ο γέρος κρατώντας πάντα μία μπλε πλαστική σακούλα. Είχαμε μία απόσταση 100 μέτρων, οπότε είχα το χρόνο να κόψω ταχύτητα και να σταματήσω τη μηχανή ώστε να επεξεργαστώ τις σκέψεις που κατέκλυσαν το μυαλό μου. "Που πάει αυτός ο άνθρωπος", "Από που έρχεται", "Πως βρέθηκε εδώ", "Ποιος ο σκοπός της περιπλανησής του" και το κυριότερο "Τι περιέχει αυτή η μπλε πλαστική σακούλα".

Δεν έχασα πολύ χρόνο στην επεξεργασία των ερωτημάτων, ένα μόνο πράγμα έμενε να κάνω,... να τον ακολουθήσω. Έπρεπε όμως να μην με αντιληφθεί, άλλωστε δεν ήξερα με τι έχω να κάνω. Ανοίγω πάλι τη μηχανή, και ξεκινώ το δύσκολο έργο της παρακολούθησης. Εδώ αντιμετώπισα το μεγάλο πρόβλημα. Ήθελα να διατηρώ μία απόσταση περίπου 100-150 μέτρων, ώστε να μη γίνω αντιληπτός, αλλά ο γέρος περπατούσε τόσο αργά που αυτό ήταν αδύνατο σχεδόν. Ο κινητήρας είχε ανάψει και το σύστημα εξαερισμού, γνωστό και ως ventilator, είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται. Τότε συνειδητοποίησα ότι όποτε είχα συναντήσει γέρο στην άκρη του δρόμου, κρατώντας πάντα την μπλε πλαστική σακούλα, βάδιζε με υπερβολικά αργό ρυθμό. Αν ήμουν καρτούν μία λάμπα θα εμφανιζόταν πάνω από το κεφάλι ως ένδειξη λαμπρού συμπεράσματος. Είχα ανακαλύψει το μυστικό όπλο των γέρων και των γριών με τη μπλε πλαστική σακούλα. Περπατούν τόσο αργά, ώστε να μην έχει κανείς διάθεση να τους παρακολουθήσει που πάνε.

Με είχε κυριεύσει η περιέργεια και το πείσμα να βρω μία εξήγηση στο μυστήριο. Άφησα τη μηχανή εκτεθιμένη και κίνησα πεζός. Με αργό σταθερό βήμα ακολουθούσα σε απόσταση ασφαλείας. Ξαφνικά ο γέρος λοξοδρόμισε και άρχισε να κατηφορίζει προς μία ρεματιά. Ξωπίσω του κι εγώ. Το μυστήριο είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Στο βάθος της ρεματιάς υπήρχε ένα άνοιγμα που θύμιζε είσοδο σπηλιάς. Ο γέρος με τη μπλε πλαστική σακούλα μπήκε στο άνοιγμα αυτό, κι εγώ οπλισμένος με θάρρος και πείσμα αναμεμειγμένο με περιέργεια τον ακολούθησα. Η σπηλιά οδηγούσε σε ένα μεγάλο εσωτερικό άνοιγμα όπου ήταν συγκεντρωμένοι διάφοροι γέροι, όλοι κρατούσαν μπλε πλαστικές σακούλες. Με τρόμο αντίκρυσα...

ίσως είναι καλύτερα να μην συνεχίσω. Κάποιες αλήθειες πρέπει να παραμείνουν κρυφές, ώστε να μπορούμε να ζούμε ευτυχισμένοι στην αγνοιά μας.