Deja Vu part 3

Κολύμπι, μπάνιο ή όπως αλλιώς ονομάζεται, στη θάλασσα. Ποτέ δεν κατανόησα την χαρά και ικανοποίηση που μπορεί να δώσει το "μπάνιο στη θάλασσα". Μία γεμάτη παραλία θυμίζει πρόβατα που έχουν κατέβει στο λιβάδι να βοσκήσουν. Τουλάχιστον αυτά μασουλούν χορταράκι. Πηγμένοι στην άμμο, με τον ήλιο να τους βομβαρδίζει, περιφέρονται σαν χαμένοι αλλοδαποί τουρίστες, γεμίζοντας βρωμερή άμμο μέχρι τα γόνατα. Κάποια στιγμή έπεται το ... κολύμπι. Αυτή η άκρως σιχαμένη συνήθεια, να επιπλέουν σε μία υδάτινη μάζα που το ποσοστό νερού μειοψηφεί απέναντι στο ποσοστό ούρων, ιδρώτα, υγρού αντηλιακού και άλλων σιχαμερών πραγμάτων που προέρχονται από γέρους, γριές και όχι μόνο. Το κολύμπι δεν έχει νόημα, είναι άνευ ουσίας, δίχως εκπλήξεις και προσδοκίες, ένα σενάριο απίστευτα βαρετό και προβλέψιμο. Ο μόνος παράγοντας που σώζει την κατάσταση είναι ο ήλιος. Δεν είναι τυχαίο που οι επίδοξοι λουόμενοι επιλέγουν ώρες για μπάνιο, όπου ο ήλιος είναι στα φόρτε του. Τους χτυπά κατακέφαλα και ζαλισμένοι όπως είναι δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το πόσο άσκοπα βρίσκονται εκεί πλατσουρίζοντας. Η συνέχεια περιλαμβάνει γεύμα στην άμμο. Η άμμος πέρα από χώρο γεύματος αποτελεί και το ίδιο το γεύμα. Συνοδεύει τα σάντουιτς, το παγωτό και τα αναψυκτικά που τρώνε οι κουρασμένοι από το κολύμπι, δίνοντας μία άλλη αίσθηση στο μασούλημα και την μοναδική εμπειρία που μπορεί να δώσει μία καλή ποσότητα κόκκων στο στόμα. Κολυμπησαμε, φάγαμε άμμο, πάθαμε ηλίαση, στεγνώσαμε. Το αλάτι όμως μένει. Το μαρτύριο του δέρματος και των καθισμάτων του αυτοκινήτου. Στο κεφάλι, στα χέρια, στα πόδια, σε όλο το σώμα. Τόσο αλάτι που αρκεί για τα ποπ κορν μίας γεμάτης αίθουσας σινεμά. Όλα τελειώνουν με το γνωστό παραδοσιακό μπάνιο στην τουαλέτα του σπιτιού. Το μαρτύριο λαμβάνει τέλος.
Τιμωρία: Εξορία για μία δεκαετία σε κάποιο ερημονήσι του ειρηνικού, περιτριγυρισμένο από σκυλόψαρα και μπαρακούντας.

Το καρπούζι είναι ο ορισμός της αηδίας. Κακώς ανήκει στην οικογένεια των φρούτων. Μαζί με τον στενό του συγγενή το πεπόνι, πρέπει να απαγορευτεί η καλλιέργειά τους για να γλυτώσουμε από τους ανυπόφορους τύπους που καταναλώνουν το καρπούζι σαν άτομα που λιμοκτονούν, βγάζοντας ήχους κροκόδειλου. Δεν χωράει περισσότερο ανάλυση, ... ακόμη και η λέξη είναι ανήθικη.
Τιμωρία: Φρυγανιά και νερό για 6 μήνες.

Σανδάλια, παντόφλες και όλα τα συναφή. Η υποδηματοποιία του ξυπόλυτου Δεν ζούμε στην εποχή των σπηλαίων. Δόξα τω Θεώ, οι εταιρείες υποδημάτων προσφέρουν παπούτσια για όλα τα γούστα, υψηλής ποιότητος, ανάλφρα, που προστατεύουν το πόδι και βοηθούν στην κίνηση. Ποιος ο λόγος όλων αυτών των κακόγουστων, απαισιουργημάτων που χαλούν την αισθητική, δεν προσφέρουν τίποτε σε αυτόν που τα φοράει και υποβαθμίζουν το επίπεδο της ανθρώπινης φυλής.
Τιμωρία: Πυροβασία, μήπως και εκτιμήσουν τις μπότες και τις αρβύλες.

Μεσημεριανός ύπνος. Μεξικάνικη συνήθεια τεμπέληδων που έχει υιοθετηθεί με ευλάβεια από το λαό μας (γιατί άραγε?). Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι πολύ πιο έντονη, εμποδίζοντας την χαρά και την αξιοποίηση δημιουργικών ωρών της ημέρας. Το μεσημέρι δεν υπάρχει ανάγκη για ξεκούραση. Τι μπορεί να έχει κάνει κάποιος μέσα στις λίγες πρωινές ώρες και χρειάζεται να κοιμηθεί. Ο ύπνος είναι νυχτερινή συνήθεια. Την ημέρα είναι καθαρά χάσιμο χρόνου. Ειδικά το μεσημέρι είναι χάσιμο όλης της ημέρας. Το απόγευμα που θα ξυπνήσει ο μεσημεριανός υπναράς, θα νιώθει μία μιζέρια, με αυτοκαταστροφικές τάσεις, και απαισιόδοξες αντιλήψεις. Συνήθως η κατάσταση μετά τον μεσημεριανό ύπνο, συνοδεύετε με άγνοια τόπου και χρόνου έως το ανθρώπινο σύστημα να επανέλθει στη φυσιολογική κατάσταση. Είναι μία συνήθεια εκτός πραγματικότητας.
Τιμωρία: Ολοήμερα καταναγκαστικά έργα.

Γραβάτες ή καλύτερα το πιο άχρηστο ένδυμα που δημιουργήθηκε ποτέ. Δεν προσφέρει τίποτε, ούτε σε κάνει πιο σοβαρό ή πιο υπεύθυνο, αντιθέτως δείχνει πόσο άβουλο ων είναι αυτός που δεν μπορεί να επιλέξει το ένδυμα που του ταιριάζει αλλά αυτό που του υποδεικνύουν. Μία λωρίδα με ασύμμετρο κόψιμο, περίτεχνους κόμπους που οδηγούν στον αυτοστραγγαλισμό και λειτουργεί σαν πρόστυχος δείκτης. Επινοήθηκε από άτομα που είχαν σοβαρό πρόβλημα μεγέθους, και το κόμπλεξ τους οδήγησε να δημιουργήσουν μία ταμπέλα/δείκτη, κάτι σαν τις ωδικές πινακίδες "από δω για βλαχοχώρι, αλλιώς δεν πρόκειται να το βρείτε".
Τιμωρία: Η απαγόρευσή των γραβατών αρκεί. Δεν μπορείς να τιμωρήσεις το 99% του ανδρικού πληθυσμού.